Bairbre Duggan
Bairbre was het meisje op school dat “heel goed kon tekenen”, en dat was ook wat zij het liefste deed. Na de middelbare school ging Bairbre vol verwachting naar de kunstacademie. Maar terwijl zij de hele dag wilde modeltekenen en leren schilderen, waren al haar klasgenoten bezig met videokunst, installaties, animaties design of grafisch ontwerpen. Voor figuratieve schilderkunst, de echte techniek van schilderen, was geen aandacht. Als Bairbre niet kon doen wat zij wilde doen, kon zij altijd nog de kunst van het verleden bestuderen. Dus ging zij op de universiteit kunstgeschiedenis studeren. Jarenlang naar andermans kunst kijken – een verrijkende, maar achteraf gezien frustrerende ervaring! Er volgden banen in galeries, in het onderwijs, als vertaler, als redacteur, als projectmanager. Maar zij miste altijd wat. Bairbre bleef constant kijken – naar kunst, naar de wereld en de mensen om haar heen. Toen zij een aantal jaar in Nederland woonde stond zij eens voor een zelfportret van Pieter Pander. ‘Ik moet weten hoe hij dat doet’, dacht zij, ‘dat wil ik, dat kan ik, dat moet ik doen!’ Terug naar een grote kunstacademie? Nee. Gelukkig was er in Nederland iets wat zij in Ierland miste: een figuratieve schildersopleiding ‘Ruudt Wackers Academie’. Bairbre is daar in 2009 cum laude afgestudeerd onder begeleiding van Sam Drukker. Sindsdien gaat zij iedere dag naar haar atelier. Zij voelt zich als een vis die terug in het water is gegooid. Bairbre schildert vaak mensen, maar ook landschappen en stillevens. Het kan een kleur zijn die haar inspireert, een lichtval, een kind, een blik, een ruimte, een rug, een contrast, een idee, een voorwerp, een mens, een gedicht. Schilderen is een proces: ‘een visie hebben, doek of palet nemen, compositie kiezen, kleuren mengen, op je tenen staan, concentreren; een opeenstapeling van keuzes. Het is een dans, een zoektocht, een worsteling’. Richard Diebenkorn verwoordde dit het best: “Painting is finding the balance between gambling, surgery and poetry.”
